Passie
Harry Karis is een Nederlandse arts, gebeten door de wijnmicrobe. Hoe hard die kan bijten, daar kan ik van meespreken. Maar bij Karis heeft ze wel héél hard toegeslagen, op één welbepaalde plek nog wel. Harry Karis heeft immers zijn hart verloren aan één appellatie, Châteauneuf-du-Pape. En die liefde heeft hem ertoe aangezet om er een boek over te schrijven. Hoewel, een boek? Hij wilde niet dat dit zomaar "een" boek werd, dit moest uitgroeien tot hèt definitieve standaardwerk over Châteauneuf-du-Pape. En dat is het ook geworden.
De Amerikaanse wijncriticus Robert Parker, eveneens bekend om zijn complete en gedetailleerde standaardwerken èn om zijn liefde voor Châteauneuf-du-Pape, was zodanig onder de indruk dat hij erin toestemde het boek in te leiden. "Een van de meest fascinerende en diepgravende wijnboeken die ik ooit heb gelezen", schrijft hij. En ook: "Dit boek had ik eigenlijk zelf willen schrijven."
Wat Karis heeft gedaan, is een krachttoer. Het moet nogal wat tijd en energie gekost hebben om alle details die in dit boek staan, op te zoeken en te verzamelen. Want Karis gaat ver, heel ver. Als hij de plaatselijke wijndomeinen bespreekt, dan beperkt hij zich niet tot de bekendste, of tot zijn favorieten. Nee, hij heeft het dan over àlle 164 wijndomeinen die Châteauneuf-du-Pape maken. In het hoofdstuk over de geografie van het gebied vind je een kaart met àlle "lieux-dits" van de streek, 134 in totaal (een "lieu-dit" is de kleinste administratief begrensde plek in Frankrijk). Even verderop vind je voor elke "lieu-dit" de exacte ligging, hoogte ten opzichte van de zeespiegel, en bodemkenmerken. Als Karis het klimaat bespreekt, krijg je over de laatste twintig jaar het exacte aantal dagen dat de mistral elk jaar heeft gewaaid en tegen welke snelheid, de dag- en nachttemperaturen per maand, het aantal zonneuren en de hoeveelheid neerslag. De bodem van Châteauneuf-du-Pape bevat veel stenen, wat voor Karis een aanleiding is om èlke soort steen te bespreken. Van elke druivensoort komen we te weten op hoeveel hectaren ze geteeld wordt. En van de belangrijkste vermeldt hij hoe alcohol, zuren en anthocyanen evolueren in de laatste maand vòòr de oogst. Met een vergelijking tussen de zes laatste jaargangen. Welk domein maakt welke speciale cuvées? De lijst beslaat vier volle bladzijden, met vermelding van de eerste jaargang, het aantal geproduceerde flessen, de verhouding tussen de druivensoorten en de leeftijd van de wijnstokken. En zo gaat dat maar door, feit na feit, detail na detail. Je dreigt er wel eens tussen te verdwalen.
Maar een persoonlijke appreciatie van de auteur, die krijg je nergens te lezen. Welke domeinen vindt hij de beste, en waar zitten de klungelaars die de sterke merknaam Châteauneuf-du-Pape niet waard zijn? Dat kom je niet te weten. Harry Karis is een fan, en fans leveren geen kritiek op het voorwerp van hun liefde.
Ik vroeg mij af of hij wel beseft welke onschatbare publicitaire waarde dit project heeft voor de streek, haar producenten en haar wijnen. Michel Blanc, directeur van de federatie van producenten van Châteauneuf-du-Pape, schrijf ook een voorwoord in het boek en spaart zijn lof niet voor Karis. Dat is wel het minste dat hij kan doen. Deze wijnliefhebber heeft eigenlijk volkomen gratis het werk gedaan waarvoor Blanc betaald wordt: het promoten van deze regio en haar wijnproducerende KMO's.
Kan u zich voorstellen dat iemand dit zou doen voor pakweg de informatica-, auto- of kledingsector? Nee, in die sectoren dient men zich tot reclamebureaus te wenden, die voor het geleverde publicitaire werk betaald worden. Michel Blanc, CEO van Châteauneuf-du-Pape, heeft nu helemaal gratis een reclamecampagne gekregen, met dank aan een gepassioneerde wijnliefhebber.
Ik denk niet dat Karis daarvan wakker ligt. Want wijn is passie. En uit passie is een mens tot veel bereid. Zelfs als iemand anders daar zijn voordeel mee doet.
