Overleden
"Na het overlijden van mijn moeder, madame Philippe Capbern Gasqueton, en de vele verzinsels die na haar overlijden werden verspreid, houd ik er aan enkele zaken te preciseren."
Zo begon de brief die mij werd toegestuurd door de "Vicomtesse Alain de Baritault, née Hélène Capbern Gasqueton".
Links bovenaan prijkte het bekende hartvormige embleem van Château Calon Ségur, "troisième grand cru classé" in Saint-Estèphe.
Verderop in de brief legde ze uit, in de verzorgde taal van adellijke Bordelese families, dat het wijnkasteel reeds in 1894 gekocht werd door haar overgrootvader, wat Calon Ségur tot een van de zeldzame geklasseerde crus maakte die sinds de negentiende eeuw nog altijd eigendom waren van dezelfde familie. Een niet mis te verstane verwijzing naar de vele familiale wijnkastelen in Bordeaux die tegen fabelachtige sommen werden verkocht aan multinationals op zoek naar een waardevaste belegging. En naar de geruchten dat Calon Ségur, na het overlijden van madame Capbern Gasqueton, nu ook wel zou verkocht worden.
Die geruchten wilde haar dochter met deze brief de kop indrukken. Wellicht werd hij gestuurd naar iedereen die in het adressenbestand van het kasteel zat. Dus ook naar mij.
Ik heb goede herinneringen aan mijn bezoeken aan Calon Ségur, en mijn ontmoetingen met madame Capbern Gasqueton. Ondanks haar kleine gestalte en hoge leeftijd, ver de zeventig voorbij, liep ze nog rechtop en met kranige tred doorheen de gangen van haar veel te grote kasteel. Geen grijze haar op haar hoofd dacht eraan om het ooit te verlaten. Ze herhaalde graag de woorden van de markies van Ségur uit de achttiende eeuw: "Ik maak wijn op Lafite en Latour, maar mijn hart is op Calon." Het idee van het hart als embleem voor de wijn was daarmee geboren.
Ze was fier op haar wijn, en terecht. Voor haar was het een erezaak om niet mee te doen met de trend om bordeauxwijnen alsmaar krachtiger en geconcentreerder te maken. "Ik maak geen wijn voor wedstrijden", zei ze. Ondanks het wat stugge terroir van Saint-Estèphe bleef Calon Ségur een zachte, fluwelige, verfijnde wijn. "Old skool", zou men nu zeggen. Dat was madame Capbern Gasqueton zelf ook. Ze had de technische installaties wel gemoderniseerd, en de wijn nog verbeterd. Maar ze hield vast aan de traditionele stijl van een een wijn die slechts langzaam openbloeit. Geografisch is Calon Ségur de allerlaatste grand cru vooraleer Bordeaux verdwijnt in de oceaan: symbolischer kan het niet.
Ook de digitale tijd drong niet binnen in de wereld van madame Capbern Gasqueton. Uitnodigingen werden altijd per brief verstuurd, persoonlijk door haarzelf ondertekend. Net zoals nu ook haar dochter deed.
Ze schreef over haar vader die Calon Ségur heeft geleid van 1962 tot aan zijn dood
in 1995, waarna haar moeder zijn werk verderzette.
1995! Ik dronk al meermaals een Calon Ségur van dat jaar. Altijd verbluft en verrukt was ik, door zoveel zuiverheid, finesse, elegantie en schakering. Ook met andere oogstjaren heb ik ervaren dat Calon Ségur een wijn is die alleen maar mooier wordt met de tijd.
"Nu is het aan mij om deze lange familiale traditie voort te zetten", besloot de dochter van madame Capbern Gasqueton in haar brief, "En ik verheug er mij op om dit samen met u te doen in een sfeer van vertrouwen en vriendschap."
Dat we zulke zinnen nog kunnen lezen in een tijd van "hoi"- en "greetz"-mails.
Amper twee jaar daarvòòr had ik een uitnodiging gekregen van madame Capbern Gasqueton voor wat een legendarische verticale degustatie van Calon Ségur moest worden. Enkele dagen vòòr die ging plaatsvinden, moest ze wegens gezondheidsproblemen afzeggen. Jammer dat ik haar niet nog een laatste keer heb kunnen zien. Ze is 88 jaar geworden.
p.s. Eén jaar later werd Calon-Ségur verkocht aan Franse investeerders.
