Truffel
Ze waren te laat. Dat overkomt wijnbouwers wel vaker, in het bijzonder Franse.
Ze zegden dat hun vliegtuig vanuit het Franse zuiden te laat was opgestegen. Ik vermoedde dat het eerder te maken had met het feit dat ze een hotel hadden geboekt in het centrum van Brussel, terwijl het diner gepland was in het centrum van Halle.
Meer bepaald in Les Eleveurs, het restaurant waar "Lady Chef of the Media" Sofie Dumont kookt. Daar is ook een hotel aan verbonden. Kennelijk was dat de wijnbouwers van de Côtes du Ventoux en de Côtes du Lubéron ontgaan. Of misschien hadden de pr-mensen die deze ontmoeting met de Belgische wijnpers hadden georganiseerd, hen daarop niet gewezen. Ach, een beetje chaos krijg je altijd als ambachtelijke wijnbouwers uit minder bekende Franse appellaties naar ons land afzakken om hier hun bekendheid wat op te krikken.
In een klein zaaltje boven het restaurant werd eerst een degustatie van hun wijnen gehouden, op de ongeorganiseerde manier waarin Fransen zo uitblinken. Alle flessen werden samengezet in een hoek van het zaaltje, met als makkelijk te voorspellen resultaat dat niemand nog aan de flessen kon. De eerste proevers bleven in die hoek rondhangen en versperden zo de doorgang voor alle anderen. Op een tafel middenin het zaaltje, waarop men beter de flessen had gezet, stonden de spuwemmers, of liever: de lege ijsemmers. Een trechter om het uitgespuwde vocht enigszins aan het zicht te onttrekken, was niet voorzien. Al na enkele minuten waren de emmers tot de rand gevuld met een mengeling van wijn en journalistiek speeksel. Maar waarover klaag ik? De wijnbouwers hadden zwarte truffel uit hun heimat ten oosten van Avignon meegebracht om de gerechten van Sofie Dumont op te vrolijken. De persuitnodiging had dat uitdrukkelijk vermeld, niet te verwonderen dat er zoveel wijnschrijvers waren opgedaagd. Dat was dan weer goed nieuws voor de pr-mensen die daarmee bewezen dat ze hun job kenden. De factuur kon worden opgestuurd.
Na de geïmproviseerde chaos in het zaaltje volgde de onvoorbereide wanorde in het restaurant. Iedereen mocht zich zetten waar hij wilde, wat met een veertigtal personen tot problemen leidt. Bij elk gerecht werden verschillende wijnen geschonken, helaas niet altijd dezelfde als deze aangekondigd in het degustatieboekje. Na een speech van de voorzitter van de verenigde wijnbouwers van Ventoux, kwam een toespraak van de voorzitter van de verenigde wijnbouwers van Lubéron, gevolgd door een uiteenzetting van de wijnbouwer zelf wanneer zijn wijn werd geschonken. Intussen staarden de andere Fransen verbijsterd in hun bord, want daarin bevond zich een voorgerecht met rauwe skrei en ganzenlever. Ik betwijfel of deze combinatie in een Frans kookboek voorkomt. Ik betwijfel zelfs of ze ooit al van skrei hadden gehoord. Het aanwezige persgild begon zich dan weer af te vragen waar die zwarte truffel bleef. Tot haar grote opluchting werd die rijkelijk over het hoofdgerecht geraspt. Het feit dat daarbij ook wijnen werden geschonken, raakte eveneens onder truffel bedolven.
Het is niet de eerste keer dat ik mij vragen stel bij het nut van dergelijke voorspelbare ontmoetingen met "la presse", waarvan de wijnbouwers verwachten dat die massaal over hun wijnen zal schrijven zodat een niet te stuiten verkoop op gang wordt getrokken. Want dat is de bedoeling, natuurlijk. Net zoals het de bedoeling van een aantal scribenten is om gratis truffel te eten.
Nochtans worden in beide appellaties zeer goede wijnen gemaakt, tegen redelijke prijzen bovendien. Zeker in het voor deze streek schitterende jaar 2007. Domaine de Fondrèche uit Ventoux is hier al enigszins bekend, en terecht. Maar ik ontdekte die avond ook de wijnen van Domaine Ruffinatto uit Lubéron, hier (nog) niet ingevoerd.
Intussen hoorde ik de voorzitter van de verenigde wijnbouwers van Lubéron erover klagen dat er te weinig rosés werden geschonken tijdens de maaltijd, terwijl dat "bijna de helft van onze omzet vertegenwoordigt". Tja, rosé past minder goed bij truffel.
