Ding-dong
Ik las in La Revue du Vin de France dat in China een nieuw investeringsfonds werd opgericht, met de steun van de Chinese regering. Doel van dat fonds: investeren in Franse wijnen. Wat concreet betekent dat er Franse wijnen worden aangekocht om ze vervolgens op een beveiligde plek te bewaren, in de hoop dat ze in prijs zullen stijgen. En met Franse wijnen wordt dan in de eerste plaats bedoeld: de topwijnen van Bordeaux.
De initiatiefneemster van dit fonds is een Chinese dame, genaamd Ling Zhijun. Zij reisde naar Bordeaux met de boodschap dat de Chinezen al bereid zijn om voor 100 miljoen euro in dit fonds te investeren. Om die bereidheid op peil te houden, pakte zij uit met grafieken die de prijsevolutie van de elite der bordeauxwijnen vergelijkt met de prestaties van diverse beursindexen. Onnodig te zeggen dat zij met alle égards werd ontvangen door de eigenaars van de wijnkastelen, die China als het nieuwe eldorado zien. O ja, weet u hoe dit Chinese investeringsfonds heet? Dinghong. Ik dacht eerst ding-dong te lezen, als een soort van wake-up call voor wijnliefhebbers. Want het hoeft geen betoog dat deze evolutie leidt naar een nog grotere prijsstijging voor de bordeauxwijnen. En misschien later ook voor wijnen uit andere streken. Want Bourgogne ligt ook in het vizier van de Chinezen. En Languedoc, waar de wijnbouwers eveneens al duizelig worden. De wijnbeurs Vinisud, specifiek over Zuid-Franse wijnen, gaat voor de eerste keer een editie in Hong Kong organiseren.
Het zal niet bij prijsstijgingen blijven. De hele manier waarop wijnen benaderd worden, zal veranderen. Wijn als speculatie-object, zoals grondstoffen en aandelen. Passie voor wijn? Vergeet het. Passie voor cash wordt het. Dergelijke fondsen zijn er trouwens niet alleen in China, ook in Europese landen.
Gelukkig blijft de focus van Chinese investeerders voorlopig bij Bordeaux. Maar daar evolueren de geesten al razendsnel, en niet alleen in de wijndomeinen. Ik logeerde in het gerenoveerde Grand Hôtel in de stad Bordeaux (die overigens zelf ook prachtig gerenoveerd is). Daar vernam ik dat de directie concrete plannen had om een "Chinese Wine Bar" te openen. Er zouden Chinese hapjes èn bordeauxwijnen per glas aangeboden worden. Om aan te tonen dat de zoetzure keukens van China perfect combineerbaar zijn met bordeauxwijnen. Daarnaast werd nu al de "Wine Conciergerie" opgestart, een initiatief waarbij de concierge niet meer alleen taxi's, reservaties in restaurants en tickets voor tentoonstellingen en concerten regelt, maar ook exclusieve uitstappen naar wijnkastelen. Geen service voor gewone stervelingen, hier wordt gemikt op de nieuwe rijken die in steeds grotere getale uit China komen. De directeur van het hotel vertelde mij dat een rijke Chinees de vijf premiers grands crus classés van Bordeaux wilde bezoeken in een Lamborghini. Kon de "Wine Conciergerie" dat voor hem regelen? In ruil voor geld valt alles te regelen. Ik logeerde overigens in een kamer die 1.500 euro per nacht kost (gelukkig was ik uitgenodigd). Er zijn nog duurdere kamers: tot 4.000 euro voor de topsuite. Niet alleen de wijnen ondergaan in Bordeaux fabelachtige prijsstijgingen door de interesse uit Azië.
Waar zal dat eindigen? Aan de pr-agente van een Bordelees topkasteel stelde een Chinese journaliste de vraag wanneer de Bordelese wijnmakers rekening gingen houden met de Chinese smaak. Een rare vraag? Helemaal niet. Toen Amerika, onder invloed van de wijncriticus Robert Parker, een nieuwe markt werd voor de bordeauxwijnen, evolueerden de wijnen ook naar de Amerikaanse voorkeur voor concentratie en kracht. Wijndomeinen maken geen wijnen om ons het hoogst mogelijke genot te bieden. Maar om de hoogst mogelijke prijs te bereiken. Ding-dong!
