Catherine Roque: een onvergetelijke ontmoeting
"Catherine, c'est la classe et la finesse", zegt Loulou dromerig, en ik merk dat hij het niet alleen over de wijnen van Catherine Roque heeft. Loulou heet eigenlijk Louis, en is gepensioneerd caviste. Hij heeft in de grootste kelders van Bordeaux gewerkt, maar na een toevallige ontmoeting met wijnbouwster Catherine Roque nam hij de draad weer op. Nu komt hij geregeld op haar Domaine de Clovallon in Bédarieux om wijze raad te geven. "Mais elle sait déjà tout", fluistert hij mij in het oor.
De wijnen van Catherine Roque worden op de markt gebracht als vin de pays, omdat zij gemaakt worden van druivensoorten die in Languedoc niet zijn toegelaten onder het regime van de appellation controlée. Maar toen ik ze voor de eerste keer proefde bij een Belgische importeur, was ik er meteen weg van. En weg waren ook mijn vooroordelen tegenover landwijnen.
Ik had mij daarom voorgenomen om Catherine Roque ooit eens op te zoeken.
Nu ben ik er, en Loulou is er ook, en hij steekt zijn bewondering voor haar niet onder stoelen of banken. "Venez", zegt hij, "Catherine est dans la vigne."
Terwijl wij naar de wijngaard wandelen, vertelt hij mij over haar ongewone parcours.
In 1989 erfde haar echtgenoot een kleine wijngaard, gelegen in deze door bergen omringde enclave waar het altijd vijf graden frisser is dan in de rest van het gebied. Daardoor kunnen de druiven trager rijpen, en dat is goed: het bevordert de aromatische expressie en de finesse in een wijn.
Voor Catherine Roque was deze erfenis de aanleiding om met wijnbouw te beginnen. Ze gaf haar job als architecte op, en kocht een aantal aangrenzende percelen tot 12 ha, wat hier relatief weinig is. Maar al snel wordt zij door de hele regio beschouwd als een voorbeeld voor wat in Languedoc mogelijk is onder de benaming vin de pays.
"Voilà Catherine", zegt Loulou, en hij wijst naar een jongedame die vanuit de wijnranken naar ons toe komt. Ze is elegant en modieus, helemaal niet het type vrouw dat je je voorstelt als wijnbouwster.
"Quel bonheur de voir les raisins mûrir tranquillement", zegt ze.
Het is september. Binnen enkele weken begint de oogst. Er is dus weinig werk nu: het is vooral wachten tot de druiven optimaal rijp zijn.
Maar Catherine Roque wil elke dag in haar wijngaarden zijn: "J'aime la vigne, je trouve toutes mes forces dans la vigne."
Catherine Roque volgde een opleiding in wijnbouw en vinificatie, maar noemt zich een autodidact. Ze zegt vooral haar hart, haar intuïtie, te volgen. Daardoor maakt ze fouten, geeft ze toe, maar: "J' apprends chaque jour".
Wie haar wijnen ooit geproefd heeft, beseft de bescheidenheid van die uitspraak. Ze zijn zuiver en evenwichtig, en hebben - Loulou heeft gelijk – klasse en finesse. En wat opvalt: Catherine Roque heeft geen angst om het zuur en het bitter in een wijn te laten spreken. Het wordt tijd dat we deze smaken opnieuw gaan waarderen, zegt ze, alles is tegenwoordig zo eenzijdig afgestemd op het ronde en het zoete. Ik ben het volkomen met haar eens.
Ze nodigt Loulou en mij uit om te blijven eten. Het is prachtig weer, tafels en stoelen worden buitengezet. Ze stelt mij voor aan haar twee jonge stagiairs, Benjamin en Vincent, studenten aan de wijnschool van Montpellier. Het zijn maffe kerels, die de mythes van het wijnmaken voortdurend met plezier doorprikken. We smullen van charcuterie, gebak van gevogelte, schapenvlees op een vuur van oude wijnstokken, geitenkaas.
Dan schenkt Catherine een zoete wijn, gemaakt van laat geoogste druiven uit haar wijngaard, die ze "Grains de Folie" heeft gedoopt. En dan opent ze een heel speciale fles eau-de-vie die ze niet commercialiseert maar gewoon voor het eigen genot heeft laten stoken van de most van haar druiven. De tongen komen los, de tijd vliegt voorbij.
Catherine vertelt grappige verhalen over de alwetende Parijse journalisten en hun wijnjargon dat uit de boeken komt. Ze pleit ervoor dat iedereen zijn eigen taal zou uitvinden om over wijn te spreken. En vooral: dat we ook nog eens gewoon van wijn genieten, in plaats van er altijd over te spreken.
"Tout à fait d'accord", geeuwt Loulou, en hij begint zijn siësta aan tafel.
We beginnen wat zachter te spreken, vertellen onze levens aan elkaar.
De namiddag loopt op zijn einde, niemand die het merkt. De schemering valt, het vuur van de wijnstokken smeult nog na. Ik neem mij voor morgen terug naar België te gaan. Mooier kan het niet worden.
Catherine Roque heeft intussen haar Domaine de Clovallon overgedragen aan haar dochter. Zijzelf is met een ander domein begonnen in Faugères, Mas d' Alezon, waar ze dezelfde finesse en elegantie in haar wijnen legt.
Invoerder: www.wijnimportmaesbraem.be
