Ongelooflijk
Dat blinddegustaties van wijnen wel eens tot verrassende resultaten kunnen leiden, weet intussen elke wijnliefhebber. Maar de term "verrassend" bleek nog te zwak om te beschrijven wat de eerbiedwaardige Grand Jury Européen ooit overkwam: "verbijsterend" is een passender adjectief.
Le Grand Jury Européen, in 1996 opgericht door ene François Mauss, brengt geregeld ervaren wijnproevers uit verschillende landen bij elkaar om wijnen blind te proeven. Daarbij worden de grootste crus gemengd met minder gereputeerde namen.
Dat gebeurde ook met een aantal wijnen uit Bordeaux van de jaargang 2001. Vijftien proevers van hoog niveau namen deel, waaronder Laurent Vialette (wijnhandelaar gespecialiseerd in oude jaargangen), Michel Bettane (de meest vooraanstaande wijnjournalist van Frankrijk), Olivier Poussier (beste sommelier van de wereld in 2000), Jean-Pierre Giraud (commercieel directeur van vatenmaker Taransaud, ook wel de "Rolls Royce" van de eikenhouten vaten genoemd), Christian Roger (eigenaar van een beleggingsfonds in wijn), Bernard Burtschy (lid van het degustatiecomité van La Revue du Vin de France), kortom: allemaal mensen die op een ruime proefervaring kunnen bogen, en bovendien grote invloed uitoefenen op het koopgedrag van anderen.
Eén wijn was merkelijk goedkoper dan alle andere: Château Reignac, een gewone "appellation Bordeaux Supérieur" uit het als minderwaardig beschouwde terroir van Entre-Deux-Mers, liefst acht keer goedkoper dan de goedkoopste van de overige wijnen (14,90 € voor een fles). Hij haalde de tweede plaats.
Winnaar werd de op twee na "goedkoopste" wijn, Château Angélus (152,13 € voor een fles). De duurste onder de geproefde wijnen, Petrus, moest zich met de achtste plaats (op elf) tevreden stellen (1.512,31 €). Hekkensluiter was de wereldberoemde Cheval Blanc (316,94 € voor een fles).
Op zich zorgde dat resultaat al voor verbijstering onder de juryleden, maar nòg interessanter zijn de commentaren die zij over de wijnen gaven, vòòr ze wisten om welke wijn het ging.
Een van de wijnen werd door een jurylid gekenmerkt als "flatteur", een term die gehanteerd wordt voor een wijn die oppervlakkig aangenaam is, zonder diepgang of complexiteit. Het bleek om Petrus te gaan (toch maar even herhalen: 1.512,31 € voor een fles van deze flatterende wijn).
"Weinig lengte, zakt wat weg in het middenstuk, maar wel mooi fruit": zo werd de op een na duurste wijn van de degustatie beoordeeld, Château Ausone (747,98 € voor een fles).
"Niet complex, maar kom, toch wel drinkbaar, hoor!" zo beschreef Michel Bettane de premier grand cru classé Château Haut-Brion (253,55 € voor een fles).
"Nogal zuur in de aanzet, mager in het middenstuk": Château Margaux (272,57 € voor een fles).
Over Cheval Blanc vernam je: "staat onderaan de rangschikking". Qua prijs staat hij nochtans bovenaan: 316,94 €.
O ja, er waren ook wel lovende commentaren, over Lafite-Rothschild bijvoorbeeld. Mogen we dat verwachten van een wijn die 209,18 € kost? Hij eindigde derde.
Over één wijn werd bijna unaniem lovend gesproken: "mooi parfum, mooie concentratie, zijdezacht, mijn hoogste score". Dat ging dus om die Château Reignac van 14,90 €. Eén van de proevers riep zelfs, alvorens het etiket onthuld werd: "C'est Angélus ou quoi?" Nee hoor, het was niet Angélus. Die is trouwens tien keer duurder.
Wat mij opvalt, is dat al deze commentaren zo sterk verschillen van de commentaren die je over diezelfde wijnen voortdurend te lezen krijgt in de magazines waar een aantal van deze heren en dames voor werkt. En die hun lezers er dus toe aanzetten om deze wijnen te kopen.
Kan u dit allemaal moeilijk geloven? Ik begrijp dat. Vandaar dat deze degustatie op YouTube "l'incroyable dégustation" wordt genoemd, de "ongelooflijke degustatie". Tik het in op de zoekmachine, en je krijgt er fragmenten uit te zien. Je gelooft inderdaad je oren en ogen niet.
