Weduwe
Ik kreeg van het champagnehuis Veuve Clicquot een boekje toegestuurd waarin de samenwerking met jachtenbouwer Riva werd aangekondigd. Een "topcombinatie" werd het genoemd, waaruit drie luxeproducten waren voortgesproten onder het thema "La Grande Dame by Riva" (La Grande Dame is de topcuvée van Veuve Clicquot).
Zo werd een "cruiserbag" aangeboden, een prestigieuze reistas met maritiem design (lakwerk, mahonie, leder, verchroomde details, de ronde vormen van een boot). Daarin passen een fles La Grande Dame en twee champagneglazen, maar leeg kan ze gebruikt worden als beautycase. "Bestemd voor een nomadenleven", specifieert het boekje nog. Daarnaast is er de "cruiserbox" waarin een fles La Grande Dame past.
En de "cruiser icebucket", vormgegeven als de boeg van een Rivaboot.
Het boekje put zich uit in historische argumenten om deze samenwerking te verantwoorden.
"Hij wilde boten bouwen zoals niemand dat vòòr hem deed. Zij wilde met haar champagne Europa veroveren."
Even verderop: "Ze hadden dezelfde overtuiging: alleen het beste is goed genoeg."
En ook: "Een fles La Grande Dame van Veuve Clicquot is als een schone slaapster die zes jaar rust in haar onderaardse krijtpaleis. Het mahonie van Riva moet vier jaar in de ateliers van Sarnico drogen, voordat het met twintig lagen vernis wordt bedekt."
Wel, wel. De echte reden is natuurlijk dat beide luxemerken graag elkaars gezelschap opzoeken omdat ze daardoor hun imago wederzijds versterken, èn omdat de verkoop van nieuwe dure artikelen altijd meegenomen is. Dat is overigens een trend geworden in heel wat champagnehuizen.
"Champagne is niet zoals cosmetica, je kan niet voortdurend nieuwe producten lanceren", zei Cécile Bonnefond, tot voor kort de CEO van Veuve Clicquot.
Daarom ging zij zich toeleggen op merchandisingartikelen buiten de wereld van champagne, maar onder de merknaam Veuve Clicquot. Bonnefond bouwde haar carrière uit in de marketingafdelingen van grote voedingsbedrijven zoals Kellogg's en Danone. Ze kent het klappen van de zweep. Onder haar bewind werd de smaak van Veuve Clicquot ook zoeter. Ooit vertelde ze dat consumenten wel zeggen dat ze "brut" willen maar in blinde tests altijd zoetere varianten verkiezen. Vandaar wellicht.
Veuve Clicquot is lang niet meer het familiale champagnehuis van een weduwe,
al wordt die weduwe nog voortdurend opgevoerd. Het merk behoort toe aan de beursgenoteerde multinational LVMH (Louis Vuitton Moët Hennessy), die zichzelf "world leader in luxury" noemt. LVMH bezit tal van luxemerken in de mode, cosmetica, parfum, juwelen en horloges, naast andere champagnes zoals Moët & Chandon, Dom Pérignon, Krug, Mercier en Ruinart.
Veuve Clicquot wordt geproduceerd in een gigantische fabriek, maar eens daarbuiten wordt alleen nog over de historische mythe gesproken. Over die dappere mevrouw Clicquot-Ponsardin die in 1805 weduwe werd toen ze pas 27 was. En die, tegen de wil van haar schoonfamilie in, het champagnehuis dat ze samen met haar man bezat, toch verderzette. Ze overleed toen ze 89 was, en ze had de productie van Veuve Clicquot verzestienvoudigd. Meer dan een eeuw later werd het bedrijf verkocht aan LVMH. Vanaf dan is het verhaal veel minder aantrekkelijk dan alles wat daarvòòr gebeurde.
Men vermijdt dan ook dat er teveel aandacht naar gaat.
Toen ik op bezoek was bij Veuve Clicquot, kreeg ik er een heus historisch werk over de weduwe (met als ondertitel "La grande dame de la Champagne", alweer verwijzend naar de topcuvée). Er bestond zelfs een heuse roman over haar, geschreven door de marketingafdeling, onder de titel "Madame Clicquot, le roman". Tot mijn verrassing ontmoette ik ook een universitair gediplomeerde historica, die in dienst van het bedrijf het verleden van mevrouw Clicquot uitpluist om op die manier de marketingafdeling van input te voorzien. Dat is bijzonder nuttig. Bijvoorbeeld om overeenkomsten te bedenken tussen Veuve Clicquot en een merk van plezierboten.
